Fabryki na trasie (idąc w górę z miejsca startu):
Fabryka Rozena, Wiślickiego, Gecowa
Początki fabryki datuje się na połowę XIX wieku. Jej właścicielem był jeden z pierwszych pionierów zduńskowolskiego przemysłu włókienniczego Edward Hille, który przybył do Zduńskiej Woli z Saksonii. W 1869 roku fabrykę przejął Moszka Aron Wiener. Od momentu odzyskania przez Polskę niepodległości aż do wybuchu II wojny światowej należała do trzech przemysłowców: Samuela Getzowa, Mendla Rosena i Dawida Wiślickiego.
Fabryka Henryka Bąkowskiego
Fabryka maszyn i odlewnia żelaza została założona w 1864 roku. Produkowała krosna, maszyny młyńskie, maszyny rolnicze oraz przeprowadzała naprawy maszyn. W latach trzydziestych XIX wieku zatrudniała 71 osób, a roczny obrót zakładu wynosił ponad 265 tys. zł. Rewolucja przemysłowa tych lat i rozwój tkalni mechanicznych, które potrzebowały nowoczesnych krosien sprzyjała rozwojowi fabryki. W okresie okupacji niemieckiej funkcjonowała pod nazwą Maschinenfabrik & Eisengiesserej H. Bąkowski. Po II wojnie światowej została przekształcona w Fabrykę Krosien Bawełnianych.
Fabryka Braci Pinczewskich
Fabryka powstała jeszcze przed I wojną światową. Na tym terenie znajdowały się dwie fabryki: Warszawiaka oraz Juliusza Krenza. Na początku dwudziestego wieku fabryka Juliusza Krenza była jedną z największych zduńskowolskich fabryk przemysłowych. Po odzyskaniu niepodległości Juliusz Krenz nie wznowił działalności, a swoją fabrykę wydzierżawił braciom Pik. Kolejnymi właścicielami zostali Szlame i Naftala Pinczewscy. Zabudowania fabryczne rozciągały się od ulicy Dąbrowskiego aż do ul. Królewskiej.
Po I wojnie światowej bracia Pinczewscy założyli w tym miejscu fabrykę o nazwie „Przemysł Bawełniany i Półwełniany Bracia Pinczewscy”. Zabudowania fabryczne zajmowały działkę pomiędzy ul. Królewską a ul. Dąbrowskiego. W skład firmy wchodziła tkalnia, oddział przygotowawczy oraz krochmalnia. W latach trzydziestych XX wieku fabryka zatrudniała, w zależności od koniunktury, od 155 do 300 osób, którzy pracowali na 185 krosnach. Wykorzystywali jedną z największych sił mechanicznych w mieście, tj. 120 KM. Obroty roczne sięgały blisko 2 mln zł.
Garbarnia Antoniego Kozłowskiego
Garbarnia parowa, założona w 1920 roku przez Rudolfa Hugona Ekerta. W 1925 r. garbarnię oraz znajdujący się naprzeciwko dom mieszkalny kupują Zofia i Antoni Kozłowscy. W zależności od sezonu garbarnia zatrudniała od 9 do 11 osób. Przed wybuchem II wojny światowej garbarnia nastawiona była na farbowanie chromowe i roślinne. Po 1945 r. garbowano skóry świńskie do celów galanteryjnych. Z czasem została częścią Łódzkich Zakładów Przemysłu Skórzanego „Skogar”.
Fabryka Braci Pikielnych
Przed II wojną światową była to fabryka tkanin wełnianych, półwełnianych i wyrobów z włókien wiskozowych. W 1899 roku jej właścicielem był Aron Lusternik. Od 1910 roku funkcjonowała jako współwłasność, a od 1928 jako przedsiębiorstwo Braci Pikielnych S.A. W latach 1930-1939 siła mechaniczna fabryki wynosiła 100 KM. Na jednej zmianie pracowało wówczas 230 robotników na 25 krosnach kortowych i 110 krosnach angielskich. Obroty roczne fabryki sięgały 2,5 mln zł. W czasie II wojny światowej część niemieckiej spółki akcyjnej VETAG. Po wojnie zakłady państwowe przemysłu wełnianego, od 1968 roku Zakłady Przemysłu Wełnianego „Wolana”.
Stary Skogar
Budynek powstał około 1906 roku. Pierwotnie pełnił funkcje kamienicy mieszkalnej. Do II wojny światowej należał do małżeństwa Knopf. W czasie wojny został przejęty przez okupanta i przerobiony na potrzeby fabryki obuwia, która funkcjonowała tam jako fabryka B. Binerta. Po 1945 roku przemysłowy charakter budynku został utrzymany. Swoją siedzibę miały tu Łódzkie Zakłady Przemysłu Skórzanego Skogar.
